Voordat ik herkende en leerde dat ik codependent was – medeafhankelijkheid – had ik geen idee dat ik dat was. Ik wist alleen dat ik in een neerwaartse spiraal zat, dat mijn leven echt begon weg te vallen. Ik voelde me meer en meer machteloos en werd steeds ongelukkiger.
Het leek erop dat alle levensvaardigheden waarop ik had vertrouwd niet werkten. Mensen behagen en niet klagen. Doen alsof ik geen behoeftes had en proberen uit te vinden wat andere mensen nodig hadden. Alsof ik zelf niet belangrijk was. De rol spelen die mijn familie me gaf, wat zoiets was als: “Ga daar maar zitten en wees maar stil.”
Ik werd ziek
Ik werd lichamelijk steeds zieker en zieker. Het begon met migraine, toen kreeg ik uitslag en had ik zoiets van: “Oké, ik heb uitslag. Ik neem wat cortisone, of ik ga naar de dermatoloog en zij zullen het oplossen.” En op een dag, tijdens een vreselijke paniekaanval en kreeg ik uiteindelijk een astma-aanval. Ik reed mezelf naar de allergiepraktijk. De dokter gaf me een infuus met steroïden en vernevelde me. Hij zei: “Je kunt maar beter naar je lichaam luisteren, want je lichaam luistert naar jou.”
Ik ben opgegroeid in een gezin waar we niet over emoties praatten. Je deed gewoon alsof alles in orde was. Je nam genoegen met wat we je gaven en je zou het leuk vinden. Het was heel abnormaal en niet normaal dat iemand me vertelde dat ik naar binnen moest kijken en luisteren. Ik dacht er echt over na. Ik realiseerde me dat ik met mijn man moest gaan praten over hoe ik me voel over ons huwelijk. Mijn huwelijk was erg disfunctioneel en erg giftig. Hij wilde het niet horen en er niets mee te maken hebben. Hij vond dingen dat het met hem goed ging, als ik me gek voelde, dat het dan aan mij lag. En dat klonk logisch, want hij leek zo gelukkig. Totdat ik leerde over codependent.
Als je codependent bent, heb je een relatie met een andere persoon. Maar het zijn twee mensen die zich zorgen maken over die ene persoon. Het is niet ongewoon om in een codependent relatie te zitten en dat de ene partner zegt: “Waarom klaag je? Wat is er mis met jou?” als jij degene bent die de catering verzorgt.
Codependentie
Ik belandde bij een andere therapeut die tegen me zei dat ik niet gek was maar een depressie had. Een depressie die voortkwam uit codependentie.
Hij legde me uit dat het heel normaal is voor volwassen kinderen van alcoholisten die in zo’n chaos zijn opgevoed waren. Dat ze niet weten hoe ze zich moeten afstemmen op hun emoties, hoe ze authentiek moeten leven.
Onderdrukken van emoties
Alles draait om controle, het in stand houden van hun emoties en hoe dat na verloop van tijd de volgende generatie beïnvloedt. Ik spiegelde het gedrag van mijn moeder en ging een relatie aan met de gedachte: “Ik hoef alleen maar van iemand te houden en hem alles te geven, dan zal ik wel gelukkig zijn.”
Als kind was ik altijd geïnteresseerd in wat er was. Ik ging naar een katholieke school en ik was geïnteresseerd in wat spiritualiteit inhield, zelfs toen ik 12 was. Maar als kind werd ik gepest en pleegde bijna zelfmoord toen ik 12 was. Toen ik een stem hoorde die zei: “Doe het niet. Op een dag zul je het ze laten zien.”
Dieptepunt
Ik weet nog dat ik hysterisch zat te huilen in mijn katholieke schooluniform en dacht: “Ik kan niet slecht zijn als ik naar school ga en deze pestkoppen onder ogen moet komen en mijn moeder onder ogen moet komen.” Helaas was mijn moeder emotioneel erg grof en verbaal erg grof. Ik wilde niet dood maar wilde alleen dat de pijn stopte.
Dat gebeurde rond mijn 12e en ik zwoer: “Ik zal nooit, maar dan ook nooit meer overwegen om zelfmoord te plegen.” Op dat moment was het van de baan. Er was een gevoel, “Dat er iets meer is en misschien wordt dit uiteindelijk wel duidelijk.”
Ik was me er niet van bewust dat ik me er niet van bewust was.
Patronen die ik als kind had geleerd
Ik herhaalde gewoon het karma van mijn moeder of de patronen die ik als kind had geleerd. Ik had geen ‘gereedschap in mijn gereedschapskist.’ Mijn ouders hadden ze niet en het had heel ernstige gevolgen.
Toen deze therapeut me vertelde dat ik codependent was, vroeg hij me ook om een boek te lezen van Melanie Beattie, Codependent No More, en dat boek deed me echt beseffen “Oh mijn God, ik ben echt in de war en ik moet dit oplossen.
Mijn slogan
“Jij bent het niet, het is je programmering.”
Dus dit moet in mij worden opgelost omdat het doorgaat in de volgende generatie met mijn kinderen.” Toen ik ontdekte dat ik afhankelijk was van een code, stond het recht voor mijn neus: “Oké, je bent afhankelijk van een code. Je zoekt goedkeuring, je voelt je niet goed genoeg, je hebt veel schuldgevoelens en schaamte.”
Toen het me duidelijk werd dat ik me zo gedroeg, begreep ik dat dat moest veranderen. Mijn belangrijkste drijfveer waren mijn kinderen, omdat ik me realiseerde dat ik mijn moeder dit had zien doen. Mijn moeder had het haar moeder waarschijnlijk zo zien doen.
Toen ik mijn ex-man benaderde, zei ik: “Ik heb het uitgezocht. We zijn codependent. En het enige wat ik moet doen is stoppen met zorgen, stoppen met verantwoordelijkheid nemen voor jou en meer verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen geluk.”
Daar was hij niet blij mee. “Nee, nee, nee, nee, nee. Ik hou van de dingen zoals ze zijn.”
Helaas kwam het vanaf dat punt in een stroomversnelling. Ik wilde in therapie gaan. Ik stond erop dat hij in therapie ging maar hij zei eigenlijk recht in mijn gezicht: “Ik hoef niet te veranderen.” En ik zei: “Je hebt gelijk. Je hoeft niet te veranderen. En het spijt me zo dat ik al die jaren niets anders heb gedaan dan proberen je te veranderen.”
In feite maakt het niet uit wat je geschiedenis is geweest, je bent niet veroordeeld om door te gaan en dit voort te brengen!
Codependency en boeken
De term “codependency” betekent letterlijk vertaald “medeafhankelijkheid”. Hij of zij is verslaafd aan de liefde, bevestiging, goedkeuring van anderen. Ze willen nodig zijn voor anderen. De eigen gevoelens en behoeftes worden opzijgeschoven.
Melanie Beattie: Codependent No More,
Robin Norwood: Als hij maar gelukkig is. Vrouwen die te veel in de liefde investeren