Stacy Brookman is een expert op het gebied van veerkracht en levensverhalen vertellen. Vrouwen in giftige relaties gebruiken haar om hun verhalen te ontketenen, hun moeizaam gewonnen wijsheid te ontdekken en hun persoonlijkheid te verhelderen. Zo komt hun veerkracht en vreugde weer tevoorschijn.
Dus, cultiveer je veerkrachtverhaal, verhelder het en verbindt.
Moeilijke verhalen
Stacy gelooft dat het leven een verhaal is en dat het nooit te laat is om het jouwe te vertellen. Ze helpt mensen door hun moeilijke verhalen heen, zodat ze duidelijkheid krijgen over hun levenslessen en dat ze de kracht hebben om weer vertrouwen in zichzelf te krijgen.
“Wat ik doe, is vrouwen leren hoe ze die moeilijke verhalen moeten schrijven, verhalen over bijvoorbeeld emotioneel en/of fysiek misbruik.”
Meer dan tien jaar geleden zat ze zelf in een emotioneel misbruik relatie en daardoor krijg je hersenmist en dat soort dingen. Toen ze dat doormaakte, nam ze een cursus memoires schrijven. Ze moest gewoon even weg van dat alles, elke week een tijdje.
Troep uit je hoofd
Ze realiseerde zich dat er zoveel voordelen waren, ze werd bijvoorbeeld veel helderder. Haar hersenen zaten in een gestreste mist en ze vroeg zich af hoe het kon dat zij als een professionele vrouw in een gewelddadige relatie verzeild was geraakt. Het werd haar duidelijk welke stappen ze kon nemen, dat was geweldig. En ze is net als iedereen erover gaan schrijven om die troep uit je hoofd te krijgen. Er waren zoveel voordelen.
En het is ook nuttig, zoals gebeurt in dit soort relaties, als je geïsoleerd bent en je niet het gevoel hebt dat je een bron van buitenaf hebt, helpt het je echt te begrijpen. En wees niet bang. Ruim deze hersenmist op. Neem stappen om uit die relatie te gaan, zelfs als je nog niet helemaal weet hoe.
Verhalen, een overlevingsvaardigheid
Onze hersenen zijn ingesteld en bedraad op verhalen en dat is echt cool. Want wat dat betekent, is dat graven in onze verhalen, ons echt in staat stelt om onszelf uit te drukken. Vaak zijn deze relaties verstikkend en geïsoleerd. We kunnen niet zijn wie we echt zijn en dus stelt schrijven ons in staat dat te doen op een echt zinvolle manier, zinvol voor ons en zinvol voor anderen. We denken en herinneren ons natuurlijk in verhalen, en bijna alles wat we ervaren is een verhaal.
In feite is ons instinct voor verhalen een overlevingsvaardigheid, het is eigenlijk problemen oplossen. Veel mensen beseffen dit niet of denken er niet over na, maar het is echt een functie. Het stelt onze hersenen in staat om zich op een creatieve manier uitkomsten voor te stellen die nog niet gebeurd zijn. Maar buiten dat verhaal maakt het iets hardnekkigs en kleverigs in onze hersenen.
Er zijn twee kanten van die medaille. Ik vind het geweldig omdat je persoonlijke verhalen je echt kunnen helpen om je superkrachten te ontdekken en gewoon de persoon te worden die je altijd al wilde zijn om je te helpen veerkrachtiger te worden, om je te helpen dat te vinden. Vreugde en verhalen vertellen ons waar we ons aan vast moeten houden. En daarom zijn ze heel belangrijk, vooral in moeilijke relaties.
Een krachtig hulpmiddel
Mijn advocaat zei, toen ik door de scheiding ging met de sociopaat, schrijf alles op. En ik schreef het op, zonder emoties. Sommige van de dingen die ze doen wordt gaslighting genoemd, ze laten je denken dat je gek bent. Ze laten je denken dat je iets wel of niet gezegd hebt, of juist andersom zodat je aan jezelf gaat twijfelen. Maar toen ik weer op bezoek ging, wilde ik het echt helder krijgen wat er precies was gebeurd, want die gaslighting brengt je echt in verwarring. En als je teruggaat naar wat er echt was gebeurd, dan kun je een hoop verdriet naar buiten brengen.
De waarheid
Het is soms moeilijk om deze verhalen te schrijven. Maar je hoeft je geen zorgen te maken over grammatica, spelling of zinsbouw. Onze hersenen zijn in de war en dus is het verwarrend. Het is ingesteld op verhalen en het vertelt zichzelf een verhaal over elk facet van de informatie die je zintuigen binnenkrijgen. Zoals een situatie met je ex of wat dan ook.
Je hersenen vertellen jezelf daar een verhaaltje over. En de reden waarom het schrijven van levensverhalen moeilijk kan zijn, is omdat dat verhaal niet altijd de waarheid is. Dus wat de hersenen doen is het extrapoleren, het afleiden van allerlei dingen uit je vroegere ervaringen, uit onze kindertijd. Wat gebeurde er toen we in onze kindertijd een autoriteitsfiguur of iets dergelijks meemaakten?
Hersenen en zelfbehoud
En de belangrijkste taak van onze hersenen is om te voorkomen dat je risico’s neemt, want daarmee beschermen ze zichzelf. Dus het is een klassiek zelfbehoud. Het wil zo min mogelijk werk doen en in een beschermende modus blijven. Maar omdat het allerlei informatie extrapoleert en het je de ergste verhalen vertelt, word je niet geloofd. Of je hersenen zeggen dat je dat niet moet doen, omdat: … ‘Je wilt het niet of het is moeilijk. Neem dat risico niet, ik wil niet dat je het doet.’ Want het wil gewoon in zijn kleine schulp blijven.
Dat wordt meerdere keren gezegd dat het waarschijnlijk geen goed idee is. Ik noteer dat dan: ‘Kom nooit voor jezelf op.’ In feite is dat wat er met mij gebeurde na verloop van tijd. Toen ik begon met het schrijven van mijn verhalen, was ik midden 40 en ik dacht dat ik een professionele vrouw was. Maar toen realiseerde ik me dat dit mijn levensthema was dat ik niet voor mezelf opkwam, dat ik mijn hand niet opstak en zei dat dat niet goed was of dat ik dat niet leuk vond.
En dat was omdat mijn hersenen me al die tijd hadden verteld dat dat een slecht idee was. Doe dat niet, want ik had één ervaring, of misschien twee of drie of wat dan ook, en zo ging het tot ver in mijn volwassenheid. Toen ik mijn eigen beslissingen kon nemen, werd ik gevangengehouden door mijn hersenen. Toen ik de mogelijkheid had om nee te zeggen, weerhielden mijn hersenen me ervan dat te doen en niet voor mezelf op te komen.
Daarom is het moeilijk om die verhalen te vinden en ze te vertellen en naar buiten te brengen, omdat je hersenen zeggen dat mensen het niet leuk zullen vinden en dat dit moeilijk wordt. ‘Je kunt niet schrijven, het wordt rotzooi, zelfs om ermee te beginnen.’
De beste versie van jezelf worden
Zelfs als je begint, vertellen onze hersenen: ‘We hebben dat al overwonnen hoor.’ Maar we gaan bij onszelf denken: ‘Ik kan de juiste woorden niet vinden. Ik ben alles vergeten.’
Maar we willen dat het een prachtig meesterwerk wordt. We denken dat we moeten gaan zitten en geweldige dingen moeten schrijven vanuit onze hersenen naar onze pen. Dat gebeurt gewoon niet. Zelfs Hemingway deed dat niet, dus moet je gewoon je eigen weg gaan met schrijven. En de manier waarop ik het leer is eenvoudig. Het is eenvoudig en het kan zelfs leuk zijn, ook al is het maar een beetje. Het schrijven van je levensverhalen is de meest flexibele, de veiligste en de goedkoopste manier om je hersenen zich te laten gedragen. En om de beste versie van jezelf te worden die je maar kunt zijn. Dat is het waard om te schrijven, daar hou ik van.
De moeite waard, je ware perceptie
Je kunt er ook over praten, publiek is jouw publiek. Tenzij je zelf besluit om het met iemand anders te delen. Er is een waarheid die eruit zou kunnen komen, het kan alleen voor jou zijn en zelfs als je merkt dat het misschien niet helemaal de ware gebeurtenis is. Het was waar, op dat moment, wat je voelde over hoe het was. Je perceptie ervan was je ware perceptie. En dan krijgen ze iets wat de moeite waard is.
“Perceptie kleurt alles wat we meemaken en doen”
Ik zeg altijd tegen mensen dat je het nooit hoeft te delen. Ik moedig mensen aan en de meeste mensen die het leuk vinden komen via mijn cursussen en zeggen “Ik wil dit wel delen.” Als ze het niet willen delen dan is dat prima. Omdat het alleen voor jou is om te genezen, toch? Het zal je echt helpen die pijn te helen die je bent tegengekomen, en ik zou zeggen, wat als iemand op het punt staat door te maken wat jij hebt meegemaakt? Of wat als iemand er middenin zit en doormaakt wat jij al hebt doorgemaakt?
Zou je ze niet een handje willen helpen en ze een kortere weg willen geven, zoals het helpen van je wijsheid, die je wel hebt en die je tevoorschijn kan halen, zelfs als je denkt dat je geen wijsheid hebt. Jezelf kunnen uitdrukken om iemand anders te helpen.
Verwacht eerst die lelijke woorden
Nu de eerste versie schrijven, al die troep. Vrij schrijven wordt vreselijk, echt waar, het is lelijk. Maar wat je doet is aan die lelijke woorden trekken. Je trekt ze aan en schrijft er veel van, het mag. Dan trek je ze in een verbazingwekkend mooi, veerkrachtig verhaal vol wijsheid. En dat is wat je deelt, nooit die eerste of tweede versie. Verwacht gewoon dat het verschrikkelijk zal zijn.
Zoals ik al zei, Hemingway, alle beroemde schrijvers, ze schrijven van die lelijke eerste concepten, en dan trekken ze hun woorden in prachtige verhalen. Daar draait het allemaal om als je het gaat delen.
Het is goed om een hele goede dosis perspectief te hebben, dat je met deze auteurs zou kunnen vergelijken. Het is niet hun eerste ontwerp wat je leest. Dus laat je verhaal los om te cultiveren, te verduidelijken en te verbinden om veerkrachtiger te zijn.
Stappen vooruit
Ik hou hiervan omdat het schrijven van je levensverhalen echt een manier is om letterlijk de controle te nemen over je eigen verhaal. Het helpt je jezelf op de meest verbazingwekkende manier te leren kennen en als je dat doet, kun je de toekomstige stappen nemen om te komen waar je wilt zijn. In plaats van je verleden toe te staan om je een pad op te sturen dat je niet per se echt wilt gaan. Het is dan niet echt van jou, toch?
Zoals ik al zei, ons brein vertelt ons verhalen, maar vaak zijn het geen verhalen die je superkracht hebben. Als je hersenen die verhalen zouden toelaten, dan zou dat je geweldige ideeën geven om je superkrachten te gebruiken. Je brein zegt dat het gevaarlijk zou kunnen zijn: ‘Ga daar niet heen, ga uit de rij, je bent klein.’
Maar het kan ook opwindend zijn. Daarom oefenen we en schrijven we kleine stukjes, omdat we het brein willen vertellen en leren. Het is een enorme vrijheid en een bevrijding en dit is het punt. Als mensen hebben we een enorm vermogen om onszelf voor de gek te houden. We ploeteren gewoon door de modder en het slijk van ons leven en we komen er gewoon doorheen. We zeggen ‘Ik kan dit aan,’ maar nee, want ik deed alsof ik dit aankan. Laat me gewoon deze ene dag doorkomen en dan komt het wel goed.
Hersenen en de uitkomsten
Onthoud dat verhalen vertellen onze hersenen in staat stelt om zich op een creatieve manier uitkomsten voor te stellen die nog niet zijn gebeurd. En dus zet dat je hersenen aan het denken, hé, dit gaat slecht aflopen als je voor jezelf opkomt. Kom niet op voor onrecht. Schud de boom niet van die mishandelende partner. Of als je het toestaat en je kunt de dingen uit je hoofd zetten, kan het je hersenen laten denken dat je kan ontsnappen. Je zou een beter leven kunnen hebben. En het helpt je om die bewuste gedachten te denken, zoals “Ik ga hier vrij van zijn.”
Hersenen zullen zeggen: “Echt niet.”
Maar wat je wel kunt denken is dat ik aan het leren ben om een persoon te worden die voor zichzelf opkomt. Of ik kan het mis hebben over mijn eerdere gedachten dat ik vastzit. Zoals, je kunt niet bedenken waar je het geld gaat vinden. Ga je XYZ doen? Waar ga ik wonen? Hoe ga ik ondersteunen? Wat moet ik met mijn hond of mijn … je weet wel, dat allemaal?
Al die redenen waarom je niet uit een moeilijke situatie kunt komen of waarom je vastzit. Laten we zeggen dat je eruit bent. Weet je waarom je dan terug wordt getrokken in dat soort situaties of waarom je jezelf herhaalt?
Trauma doordenken
Dat komt omdat mijn hersenen die verhalen vertelden. Maar als je begint te schrijven, begin je die andere mogelijkheden te zien die je voorheen niet echt kende. En dus is er heel veel vrijheid. Jezelf uitdrukken door te schrijven en vooral door je levensverhalen is het echt een vorm van jezelf zijn. Dus misschien is dat een veiligere manier om door te denken, het is zelfontwikkeling. Dat is het, een prachtig iets. Ik lees graag zelfhulpboeken, en allerlei van dat soort dingen.
Als je verhalen schrijft, ga je bij jezelf te rade, haal je ideeën tevoorschijn die in je hoofd rondrollen en leg je ze vast voordat je hersenen ze wegstoppen. Dus het is ook een vorm van validatie. Dit is wat er gebeurt als we een trauma ervaren. En trauma kan iemand zijn die tegen je schreeuwt, kan beledigend gedrag zijn, het kan verlegenheid zijn. Beschamende situaties. Het kan een omstandertrauma zijn of je kunt getuige zijn van een trauma en er één oplopen.
De verborgen herinneringen
Je hersenen nemen die herinneringen in zich op en zet het in een ander deel, het verborgen deel. Dat is wat triggert, dat is wat keer op keer terugkomt, met de geur en het geluid, het zegt jou iets.
Dus als je schrijft, leg je die dingen bloot die je hersenen voor je verborgen hebben gehouden, en het brengt die herinneringen naar de andere kant van je hersenen waar normale herinneringen zijn opgeslagen. Je bekijkt het zwart op wit in het daglicht en je kunt zeggen, dit is er gebeurd. Het is een vorm van validatie, het bevestigd de juistheid of geldigheid van wie je bent en wat je ervaringen zijn. Het is verbazingwekkend wanneer dat gebeurt in vrijheid, ik herinner me de eerste keer dat ik begon te schrijven, het was als ‘Oh my gosh,’ dat is wat er gebeurde wanneer we in die viezigheid, in het slijk zitten, in dat verhitte moment. Waarden kunnen daarbij verschuiven, de mijne deden dat zeker.
Maar het opschrijven van die verhalen, het identificeren van je waarden, helpt je toekomstige zelf. En voor mij geldt dat ik veel wijzer ben dan voordat ik begon met schrijven. Ik heb mijn superkrachten gevonden en ik ontdek er steeds meer naarmate ik verder schrijf.
Mijn brief
Het is fantastisch en je praat over deze dingen want ik werd getroffen door de herinneringen. Er was een situatie waarin ik iemand confronteerde van wie ik emotioneel misbruik had ontvangen. Ik herinner me dat ik op dat moment niet oog in oog stond met die persoon, maar ik werd getriggerd en was zó boos, maar wist dat er niet echt iets anders was dat ik op dat moment kon doen.
Dus ik opende mijn laptop en begon een brief te schrijven. Gewoon beginnen en het verbaasde me dat ik mijn man niet wakker heb gemaakt. Ik was aan het kloppen en grommen en… ik heb het geschreven. Toen had ik zoiets van, OK eigenlijk ga ik dit ook versturen. Ik ben er opnieuw doorheen gegaan en het bracht alles naar voren wat ik wilde zeggen. Maar ik zou het niet hebben geïdentificeerd als ik niet door het proces van die eerste versie was gegaan.
Het voordeel
Het stelt je in staat om die emoties te verwerken en grondiger te zijn zoals je bent.
Je kunt het, omdat we vaak zoiets hebben van, laat maar, ik wil daar niet meer naar toe, dat is gebeurd! Laten we het maar gewoon negeren. Stop het in de la en laten we het daar maar niet meer over hebben, ik kan er niet mee omgaan. Maar het is een voordeel als je die emoties meeneemt en verwerkt. Hoe gezond is dat? Je weet wanneer je dat doet of wanneer die emoties opkomen. En je doet dingen zoals die eerste e-mail versturen als je aan het schrijven bent, en dan laat je het zitten.
Maar kom terug, verwerk die emoties en je kunt echt logisch zijn. Je kan het op een slimmere manier verwoorden zodat je echt bereikt wat je probeert over te brengen. En dat is veel beter, absoluut. Dus dit leidt een beetje naar het onderwerp van duidelijkheid. Dus als we dit proces doorlopen, hoe verduidelijk je dan je verhalen? Wat schrijven in wezen doet, is je in staat stellen om precies te weten wat je hersenen doen. Dus nogmaals, als we door een trauma gaan en we verstoppen het, dan hebben we de neiging om er niet over na te denken. En dat dient ons niet goed omdat het nog steeds in ons zit. Het is waar dat de manier waarop trauma zich in het lichaam verbergt, het ons lichaam beïnvloedt en dat soort dingen.
Zoals ik al zei, toen ik begon, toen ik in deze relatie zat en eruit kwam met een… ik zeg niet dat het een sociopaat is. De psych therapeut of psycholoog vertelde me ook dat hij een sociopaat was en was gecertificeerd. Maar ik wist dat het zo was. Ik had zoiets van mijn hele leven leefde ik in angst: ‘Weet je wat er met mijn auto gaat gebeuren? Er gaat ingebroken worden. Gaat hij mijn werk bellen? Gaat hij me chanteren? Dat gaat hij doen! Wat gaat hij nog meer doen? Hij heeft meerdere keren gedreigd de kinderen mee te nemen.’
Elke dag was ik volledig gestrest en ik was 24/7 in gevecht.
Emotionele ervaringen
Ik maakte me zorgen over wat er ging gebeuren en mijn vader en moeder gaven me wat geld voor mijn verjaardag. Zelfs als volwassene van in de 40 deden ze dat nog. En ik nam dat geld normaal aan. Als ouders geven we het geld vaak uit aan onze kinderen omdat het ouders zijn. En dus nam ik dat geld en deed ik iets egoïstisch. Ik nam die schrijfcursus en ten eerste was dat een veilige plek. Toen schreef ik gewoon over de gekke dingen die die week gebeurde. Deze mensen van de cursus konden me niet helpen, ze konden mijn probleem niet oplossen.
Maar ze hielden mijn verhaal in hun handen zonder oordeel. En dat iemand je verhaal hoort of je verhaal erkennen is zo geweldig verhelderend en bekrachtigend. Terwijl ik schreef, ontdekte ik op natuurlijke wijze wat wetenschappers al jaren weten. Wetenschappers weten dat schrijven over die moeilijke dingen in het leven en graven in die aarde en die lelijke kant van het leven blootleggen op papier, ongelooflijk gezond is.
Een onderzoeker, dokter James, is psycholoog aan de Universiteit van Texas en hij bestudeert al meer dan 20 jaar het verband tussen het schrijven over emotionele ervaringen, taal en mentale, psychische problemen en fysieke gezondheid. Hij is expert in schrijven om te genezen, hij raadt niet alleen expressief schrijven aan, maar ook schrijven met een bepaalde richting om jezelf te helpen.
Ontwikkel een georganiseerd verslag van de traumatische gebeurtenis en hij laat zien dat het pijn vermindert, het verhoogt je immuunsysteem en het verheldert wie je bent. Schrijven is zo’n geweldige manier om ermee om te gaan, en het is gratis. Ik bedoel het is praktisch, pak je potlood en een notebook, en het helpt je omgaan met angst en depressie.
Dus, er zijn zoveel dingen wat je kan doen als je begint met het schrijven van je moeilijke levensverhaal. Je begint vrienden te worden met die emoties. Je leert je uit te drukken zodat je niet bang hoeft te zijn om depressief of angstig te zijn als je redenen hebt om gelijk te hebben. Je hoeft het niet meer te verbergen of weg te stoppen. Je sluit vriendschap met die emoties op een positieve en gezonde manier. Je weet dat die emoties je geen pijn kunnen doen. Het voelt gewoon veiliger om woorden op papier te beheersen dan om geconfronteerd te worden in moeilijke situaties.
Al die woorden die je in je hoofd hebt en die je echt tegen hen zou willen zeggen. Maar het geeft je kracht en veerkracht om tegen een rechtbank te zeggen: ‘Dit is er gebeurd!’ Om dingen te doen of te zeggen die positief zijn voor jezelf. Het is een veilige plek en als je je veilig voelt, dan ben je in staat om te genezen en dat verhoogt je psychologische veerkracht.
Praat erover hoe je weet wanneer je in een emotioneel misbruik relatie zit. Je verwerft die programmering, die training die ervoor zorgt dat je bijna onmiddellijk vergeet dat je in zo’n relatie zit. Je brein probeert te zeggen: ‘Laat de boot niet schommelen, denk er zelfs niet aan, laten we dit achter ons laten.’ We willen daar niet mee rommelen, want als je het erkent, moet je er misschien iets aan doen. Ik heb het precies zo meegemaakt, ik ben er zeker van geweest.
Verbind je verhalen
Ik heb het gevoel dat we allemaal zijn ingesteld op verhalen, jij dus ook.
- Het eerste schrijven stelt je in staat om jezelf te kennen en jezelf te ontwikkelen op een verbazingwekkende manier.
- Ten tweede verbindt het je met andere mensen die je kent. Er gebeurt iets als je een verhaal vertelt, en nogmaals, je moet die troep verwerken en het eerst opschrijven om alles eruit te krijgen.
Maar als je het verfijnt en er een geweldig verhaal van maakt en iemand hoort dat verhaal, dan gebeurt er iets waardoor dopamine vrijkomt in de hersenen van de luisteraar.
En het laat ze zichzelf in jouw schoenen plaatsen, en zo bevordert het inzicht. Natuurlijk, we weten het allemaal. Er is een gemeenschap van mensen die te maken hebben gehad met emotioneel- of fysiek misbruik. Dus er is iemand, maar zelfs als het iemand is zoals een familielid die zoiets heeft van, ‘Ik snap het niet, ik snap het niet.’ Hij vertelde je dat het bij het diner was. “Waarom? Waarom ben je daar boos over?”
Maar er zit zoveel meer achter. Dus als je een verhaal vertelt, stelt het iemand in staat zich in jou in te leven, in jouw schoenen te staan en te ervaren wat jij hebt ervaren, en je met veel meer compassie te begrijpen dan ze ooit eerder zouden doen, toch? Het helpt hen te definiëren wie je bent. Dus je wilt de juiste verhalen aan andere mensen vertellen. Het geeft ze inzicht in wie je bent en wat je hebt meegemaakt. Ik zal je dit kleine voorval vertellen wat ik nu vaker vertel. Ik moest ergens een uitlaatklep voor hebben, dus op een dag belde ik mijn moeder en vertelde haar wat er was gebeurd. Mijn zus belde de volgende dag: “Wat is er gebeurd?”
Mijn andere zus belde ook de volgende dag. Maar ik had niet het gevoel dat iemand het hele verhaal kon krijgen, alsof het pijnlijk voor ze was om mijn verhalen te horen. Maar toen ik eenmaal begon te schrijven had ik zoiets van: ‘OK, hier is een incident gebeurd en dat kan ik delen.’ Toen begrepen ze het en ze hadden zoiets van, “Wow, laat me je helpen.”
Het verhaal verfijnen
Verbinding maken met andere mensen is belangrijk, vooral voor hen om te begrijpen wie je bent. Anders ben je gewoon een karikatuur en begrijp je andere mensen helemaal niet, en we willen dat ze zich niet alleen inleven in jou, maar ook in andere mensen die ze misschien tegenkomen.
Emotioneel misbruik komt veel, veel meer voor dan ooit. Fysiek misbruik komt ook veel, veel meer voor dan we ons ooit kunnen voorstellen. En stel dat jouw verhaal een beeldhouwwerk was. Je hebt de vorm gehakt en je zou er een prachtig, gepolijst kunstwerk van hebben gemaakt. Zou je dat kunstwerk, dat mooie ding met de wereld delen?
En bedenk eens hoeveel meer impact je verhaal zal hebben dan een ruw sculptuur. Dat betekent jouw verhaal verheffen, zodat anderen jouw verhaal kunnen gebruiken om zichzelf te helen, te leren en te groeien. Dat is waarom verhalen zijn verbonden en het verbinden met anderen is een heel belangrijk en mooi ding!
Je verhaal voor de toekomst
Je kan denken dat je dit deelt met de mensen die nog leven in jou generatie en misschien een generatie of twee, of daarna. Maar met de levensduur van menselijke communicatie, nu met geschreven woord en met onze elektronische documenten. Dit zijn mogelijk verhalen die honderden jaren later nog toegankelijk zijn. Waarom zou je dat niet aan het licht brengen als je mensen zou kunnen helpen? Volledig buiten je eigen leven. Dat is zo fascinerend en hartverwarmend om aan te denken.
Ik heb een klein interview gedaan over pandemisch schrijven, zoals over de zwarte pest. Mensen schreven hierover en wat er gebeurde. De achter-, achterkleinkinderen zullen zich afvragen wat ze in hemelsnaam voor toiletpapier gebruikten. Ik heb gehoord dat er geen was. Dus je gaat door moeilijke tijden zoals deze pandemie, politieke of economische onrust. Mensen zullen zich in de toekomst afvragen wat er aan de hand was en jouw verhaal kan het verhaal zijn dat bij hen aanslaat. Het is zo goed om het in dat perspectief te zien.
De eerste levensvertelling
Hoe begin je een gewoon verhaal?
Dit is waar het om gaat, het draait om mensen te laten begrijpen, inzicht te geven. Het is een manier om mensen inzicht te geven in wie je bent, en je kunt het sturen, in plaats van dat ze aannames over je maken.
Je hebt eigenlijk maar twee keuzes:
- Je kunt proberen die levensverhalen, dat trauma te begraven. Je hersenen toestaan ze voor je te verbergen, voor de rest van je leven.
- Of je kunt schrijven om jezelf te leren kennen en je uit te drukken, om contact te maken met de wereld en om te helen.
- Stel je een tijd voor waarin je je verhalen schrijft en je je superkrachten vindt.
- Stel je een tijd voor waarin je de wijsheid die je uit je verhalen hebt geleerd in actie te brengen.
- Stel je een tijd voor waarin je verhaal je heeft geholpen om de beste versie van jezelf te worden die je maar kunt zijn.
Dat is het waard om voor te schrijven
CTA – Call to Action
- Moeilijke situaties. Weet je waarom je terug wordt getrokken in dat soort situaties of waarom je jezelf herhaalt?
- Hoe beïnvloed zo’n relatie jou, je zelfbeeld en zelfvertrouwen?
- Zou jij het aandurven om met een boek te gaan beginnen over je leven? Wat heb je daarvoor nodig?
20
20
20
20