Kindertrouw

Hoe jeugdtrauma’s kunnen leiden tot codependenty. Wat is dat specifiek en hoe weet iemand dat hij of zij dit heeft meegemaakt en het moet aanpakken?

Kindertrouw en codependentie, het ‘Relationeel jeugdtrauma’ is waar ik me op richt en op wijs. Dit omdat het voor een groot deel het resultaat is van de manier waarop we die nodig hadden. Nodig in onze relaties met onze ouders en hoe dat je vandaag beïnvloedt.

Iets nieuws willen creëren

Misschien op de manier waarop je je voelt over jezelf, en de manier waarop je je voelt over de wereld. Specifiek wanneer je iets nieuws in je leven wilt creëren, wilt uitbreiden, groeien of die stap wilt zetten. Dingen die bijzonder uitdagend voor je voelen. Dat is meestal de manier waarop je weet dat je een soort innerlijk kind hebt.

Als mijn cliënten het gevoel hebben dat ze vastzitten. Of dat ze steeds dezelfde patronen en relaties herhalen, vragen zich af wat hier gebeurt. Het is meestal een patroon van beide ouders of van één ouder, of een combinatie van de twee. Die help ik aanwijzen en verzoenen vanuit de lens van hun innerlijke kind. Ze beginnen zich anders te gedragen in relaties en eigenlijk in het hele leven.

Je innerlijk kind

Het is belangrijk om door de lens van het innerlijke kind te kijken. Als je het door de lens van je volwassen zelf kijkt, kun je terugkijken naar wat er als kind is gebeurd. Ze zeggen: “Ik begrijp waarom dat is gebeurd. Ik begrijp het.” De omstandigheden waarin mijn moeder verkeerde. Ik begrijp dat mijn vader gestrest was of dat mijn moeder veel kinderen had van ongeveer dezelfde leeftijd. Je kunt het begrijpen van de volwassenen. Maar kijkend naar het perspectief van je innerlijk kind, begrijp je het veel anders.

Twee mokkende en gekwetste ego’s die zich vanuit onmacht van elkaar afkeren en het innerlijk kind.

“De compositie bestaat uit twee grote metalen kooien in de vorm van figuren van een man en een vrouw. Het paar zit bevroren, met de rug naar elkaar toe – hun houding symboliseert een conflict. De vrouwenfiguur, die haar knieën stevig omhelst met haar handen, krult zich op in een foetushouding. Deze houding symboliseert weerloosheid en gevoelens. De mannelijke figuur is, in tegenstelling tot de vrouwelijke, open en ontspannen. Een hand die het hoofd ondersteunt, legt de nadruk op de gedachten van het personage en symboliseert kracht en bewustzijn. Ondanks het conflict staan beide figuren met hun rug naar elkaar toe gedrukt, waardoor ze in evenwicht blijven. In beide kooien zitten twee kinderen die gloeien van innerlijk licht. Deze kinderen hebben hun gezicht naar elkaar gekeerd en strekken hun handen uit door de tralies. Als de nacht valt, beginnen de kinderen te gloeien. Hun licht symboliseert zuiverheid en oprechtheid, wat mensen samenbindt en een kans op verzoening geeft op het moment dat de donkere tijd aanbreekt.”

Als kind heb je dat perspectief niet om het te begrijpen. Wat was er aan de hand? Het bredere perspectief zie je gewoon niet. Ik had een behoefte die niet vervuld werd. Ik had iemand nodig die aanwezig was op een manier die ik niet had. Ik had iemand nodig die op me was afgestemd op een manier die ik niet kreeg. Ik creëerde deze gevoelens over mezelf op basis van deze dingen die ik niet kreeg of deze leegtes die ik niet vervuld kreeg.

Dus daarom is het zo belangrijk om terug te gaan en het door die lens te ervaren, want het is een heel andere manier om naar dingen te kijken. En ik denk dat als we ernaar kijken door de lens van de volwassene, we misschien een eigen soort van deze verhalen hebben gemaakt. Het innerlijke kind dat er nog steeds is, kan niet echt verder tot we ons verzoenen. De dingen zullen blijven opduiken, ons leven door, in onze relaties, blokkades in carrière, zaken, verschillende angsten, uitstelgedrag of perfectionisme, op verschillende manieren. We moeten ervoor zorgen dat we echt kijken naar dat gezichtspunt van het innerlijke kind.

Ik kan een heel specifiek voorbeeld uit mijn eigen leven bedenken. Ik heb een soort jeugdtrauma ervaren en ik denk dat het met leeftijdsgenoten was. Ik dacht dat er twee mensen over mij praten of zoiets, het raakte mijn zenuwstelsel in een soort roes en ik dacht dat iedereen het op mij gemunt had.

Maar nu ik volwassen ben, heb ik zoiets van, dit **** komt uit mijn kindertijd. Ik weet dat dit niet mij als volwassen is gebeurd, logisch denken is dit. Bang zijn voor de kleine meisjes die in de coole groep zitten en mij uitlachen of zoiets, want dat gebeurt soms echt. Er zijn van die gebeurtenissen, en ik zie dit na het werken met honderden vrouwen, ik merk dat er van die gebeurtenissen zijn die ogenschijnlijk goedaardig zijn. Zelfs iets wat we allemaal hebben meegemaakt. Ik weet dat we allemaal zoiets hebben van, ‘o dat snap ik.’ Drama hangt echt af van het perspectief van de persoon.

Toen ik schoolbegeleider was, zag ik altijd dat er twee kinderen in hetzelfde huis opgroeiden. Broer en zus, relatief even oud, precies dezelfde omstandigheden, precies dezelfde ouders. De ene presenteert zich als volledig goed aangepast en helemaal in orde. De andere presenteert zich als zeer uitdagend, gedrag wat leek op PTSS. Door die ervaring zo vaak te hebben, was ik echt in staat om te herkennen dat trauma echt te maken heeft met je perceptie van wat er gebeurd is. Niet wat er werkelijk is gebeurd.

Gebaseerd op gevoeligheid

Dus gebaseerd op je gevoeligheden en gewoon wie je bent. De manier waarop je dingen waarneemt. Een gebeurtenis zoals het gevoel dat mensen over je praten en dat gevoel van uitgestoten worden, wat dan ook. Dat heeft echt een groot effect op je en als die dingen niet worden aangepakt, hebben ze een impact op ons. En ik heb deze ervaring zo vaak gehad met klanten die maar bleven praten over dit ene moment. Dat lijkt niet zo belangrijk, maar het was een van die momenten die ze echt verwondde en een leegte en overtuigingen over zichzelf creëerde. Die zijn ontstaan uit dat moment en die blijven ze herscheppen, totdat ze het echt kunnen erkennen en verzoenen. Dat is wat echt helpt.

Voor het kind was het heel belangrijk, ook al is het vanuit onze logische, volwassen hersenen, alsof ze nog maar kinderen waren. Natuurlijk was het belangrijk.

Voorouderlijk trauma

Het voorouderlijke trauma en het verband met codependency. Een voorouderlijk trauma is eigenlijk gewoon de manier waarop traumapatronen en gevoelens van trauma worden doorgegeven, door de generaties heen.

En nu, met dingen zoals EP-genetica, is het eigenlijk bewezen dat deze dingen worden doorgegeven. Dus de manier waarop ik ernaar kijk is ook veel van de relationele dynamiek die we met onze ouders hebben. Onze vertegenwoordiger van het voorouderlijke trauma dat aan ons is doorgegeven, want onze ouders dragen het met zich mee en geven het vervolgens aan ons door. We kunnen het aanpakken door naar onze ouders te kijken. We kunnen veel van dat voorouderlijke opruimingswerk doen door gewoon te werken met dat wat je kent van je ouders. Soms is er meer als we dieper gaan, maar het is echt gewoon de manier waarop trauma wordt doorgegeven.

Wat is codependency

Dus als we iets als codependency naar voren brengen, dan is dat eigenlijk gewoon je onzeker voelen in je connecties. Onzeker in de manier waarop je contact maakt met andere mensen en niet krijgt wat je nodig hebt in een relatie. Om je te oriënteren op de ander en ervoor te zorgen dat het goed met hen gaat. Dat is een beetje hoe ik codependency interpreteer. Hoe het echt komt als iets wanneer je het nodig hebt van je ouder, en je krijgt het niet.

Stel dat je iemand nodig hebt die op je is afgestemd, of dat je emoties gereguleerd moeten worden en je krijgt het niet van je ouder. Wat je dan van nature zou doen, is proberen je op hen af te stemmen. Zodat je je emoties kunt reguleren door je op hen af te stemmen, want dat doen zij niet op jou, toch?

Dat creëert een patroon. Je kijkt naar iedereen, je stemt je op hen af en denkt: “Oké, ik moet ervoor zorgen dat zij oké zijn, zodat ik oké kan zijn.”

Dit is de manier waarop dat in de toekomst in relaties tot uiting komt als je een romantische relatie aangaat. Je begint je volledig te richten op het zeker weten dat deze persoon in orde is, zodat je in orde kunt zijn, toch? Het is alsof je hun emoties en behoeften boven die van jezelf stelt, omdat je hen associeert met oké zijn. Je overleving is echt waar het op neerkomt, en deze patronen lopen door de generaties heen en je gaat terug in de tijd.

Instabiliteit en onveiligheid

Mensen ervaren dingen als oorlog, armoede, natuurrampen of echt grote gebeurtenissen, als een enorm gevoel van instabiliteit en onveiligheid. Het in staat te zijn om te overleven werd bedreigd en dat leeft voort in ons DNA. En hoewel het zich nu misschien niet laat zien als die grote gebeurtenissen, leeft het nog steeds voort. Deze gevoelens van onzeker zijn of je niet veilig voelen. En zelfs als je een ouder hebt die een trauma heeft meegemaakt in zijn of haar kindertijd.

Het zou een uitdaging voor je zijn om voor jezelf op te komen, op een manier die jij nodig hebt. Als je niet dat soort persoon had die voor je op zou kunnen komen. Wat konden onze ouders ons niet geven? Ook zij kregen niet wat ze nodig hadden, dus kunnen ze alleen opdagen voor ons met hun capaciteit. Het is niet aan ons hen de schuld te geven, en het wil niet zeggen dat er iets mis is met hen.

Mijn verantwoordelijkheid

Zelfs als je weet dat ik zoveel heb gedaan voor mijn eigen moeder. En als ik nu naar haar kijk, kan ik zeggen:  “Ze heeft me alles gegeven wat ze kon naar de capaciteit die ze had.” Ze had de capaciteit, maar ik had meer nodig dan dat. En dan is het mijn verantwoordelijkheid om dat werk te doen, om dat in mezelf te verzoenen.

We kunnen zoveel leren, ik leer zoveel door mijn kinderen. Ik heb een zoon en een dochter, maar mijn dochter is meer een spiegel voor mij. Ik merk op momenten waarop ze me echt nodig heeft, ik het moeilijk vind om aanwezig te zijn en te verschijnen. Het triggert me eigenlijk, mijn hersenen hebben zoiets van, ‘Ik heb nog zoveel te doen.’ Ik moet dat doen, ik kan dit nu niet doen en ik ga met mezelf zitten. Waarom is het zo moeilijk voor mij om bij haar aanwezig te zijn? Ik zie precies wat ze nodig heeft, maar het voelt zo moeilijk. Waarom is dat? Het triggert mijn eigen pijn, omdat ik dat niet kreeg van mijn eigen moeder. Dus hoe meer ik dat kan verzoenen, hoe meer ik …

Er is een grotere capaciteit om aanwezig te zijn voor haar en de manier die ze nodig heeft. Ik denk vanuit het perspectief van een voorouderlijk trauma. Zo verschuiven we die patronen. Dan voorkomen we dat die codependency gebeurt. Met onze eigen kinderen, als dat zinvol is.

Je wordt uitgenodigd om te helen

Sommigen zeggen, ‘ik kan niet geloven dat mijn moeder dit heeft gedaan. Ik kan niet geloven dat mijn vader dit heeft gedaan.’ Maar ze deden hun best met wat ze hadden, en ze kregen geen zonneschijn en pony’s toen ze kinderen waren. Door de generaties heen. Dus dit zijn dingen uit mijn leven en manieren waarop ik niet gesteund werd. Het is zo interessant hoe dat naar boven komt. Mensen hoeven niet het gevoel te hebben dat ze alleen zijn als ze die ervaringen ook hebben met hun eigen kinderen.

Vooral stiefkinderen zijn een uitdaging, want ik heb veel cliënten gehad die ik daarmee heb geholpen. En dan zijn er ook nog kinderen in het algemeen, die precies hetzelfde naar je terug spiegelen. Wat je op dat moment nodig hebt om te helen of die exacte verwonding die je uitnodigen om te helen. Het gaat er gewoon om dat je het kunt zien, en soms is dat heel moeilijk. Om het te zien, omdat het is alsof het je uitnodigt om naar een plek te gaan waar je waarschijnlijk niet per se naartoe wilt omdat het pijnlijk is. Maar als je het doet, ben je in staat om zoveel anders te zijn, en met zoveel meer aanwezigheid en je hebt meer ruimte.

Aanwezigheid

Voor je kinderen is er één ding dat ik heb geleerd toen ik zo lang schoolbegeleider was. Toen ik voor het eerst begon als schoolbegeleider, had ik dat idee als kinderen bij me kwamen met een probleem, dat ik daar iets aan moest doen, alsof ik het moest verzoenen of oplossen of in ieder geval iets moest doen. Ik leerde snel, vooral omdat ik werkte met kinderen die veel trauma armoede hadden.

Ik had zoiets van, oh wacht, ik kan deze problemen niet oplossen. Er is niets wat ik kan doen. Maar wat ik na verloop van tijd merkte is dat dat eigenlijk niet was wat ze nodig hadden. Ze hadden iemand nodig die luisterde en volledig aanwezig was. Toen ik me dat realiseerde, blies het alles open. Ik kon al die ongelooflijke relaties opbouwen en zoveel kinderen kon ik helpen door gewoon naar hen te luisteren. Want zij hadden dat niet, ik denk dat dat het is. Alles wat we echt nodig hebben is iemand die op hen is afgestemd. Dus ouders kunnen een ongezonde relatiedynamiek met hun kinderen voorkomen door het zelf te doen.

Vier belangrijkste soorten jeugdtrauma’s

Ik doe veel werk in mijn programma waarin ik je leer hoe je de vier belangrijkste soorten jeugdtrauma’s kunt opruimen, namelijk het geboorteverhaal, de moeder, de vader, vrouwen, broers en zussen.

Het geboorteverhaal

De omstandigheden rond je geboorte vanaf de conceptie tot drie maanden oud. We praten over wat er met je moeder gebeurde terwijl je je ontwikkelde. Wat was de relatie tussen haar en je vader en al die andere dingen? Elke keer als we het daarover hebben, heeft iedereen die moeder is zoiets van ‘Oh mijn God, ik verpest mijn kinderen helemaal, maar ik heb ze al verpest. Wat moet ik doen? Hoe los ik het op?’ Ik zeg dan altijd dat er niets is wat je kunt doen.

Ongeacht waar mensen zijn op hun reis als ouder, ik had een aantal klanten van wie hun kinderen op de universiteit zitten en ze hebben zoiets van, ‘Jeetje, hoe los ik dit op?’ Het zijn nieuwe moeders. Ik heb dit letterlijk keer op keer gezien. Ook in mijn carrière als schoolbegeleider had ik kinderen met vreselijke gedragsproblemen. Zoveel problemen op school dat ze niet konden opletten, en je weet dat ze een ouder hadden die niet beschikbaar was omdat ze een verslaving hadden of wat dan ook. En toen de ouder beter werd en wel aanwezig was, werd het gedrag van de kinderen compleet anders. Ze werden een ander kind en ik zag dit keer op keer.

Ze voelen het gewoon

Wat ik me realiseerde en nadat ik met zoveel vrouwen had gewerkt, om hun leven te transformeren, was dat ze echt niets tegen hun kind hoeven te zeggen of te doen. Het gaat er gewoon om dat ze hun werk doen en als ze dat doen, veranderen de relaties en verandert de energie en hoef je niet eens een gesprek met je kind te hebben. Ze voelen het gewoon. En ze zullen anders met je omgaan, dus ik denk dat dat het belangrijkste is.

Eerst ons eigen werk doen, onze eigen verwondingen en trauma’s uit de kindertijd onder ogen zien en ons verzoenen. Je kinderen kunnen dat voelen. En dan weet je, zoals ik al zei, met mijn dochter, net als ik, dat ik in staat ben om dingen in mezelf te verzoenen. Ik kan meer aanwezig zijn bij haar en ik kan meer afgestemd zijn op haar behoeften. Dan krijgt zij niet automatisch dezelfde verwondingen die ik had, alleen maar omdat ik het verzoend heb. Ik geef het niet aan haar door.

Kan broer-zus energie leiden tot codependency?

Ja, dus de belangrijkste manier is dat het per geval verschilt. Over het algemeen zijn de manieren waarop relaties tussen broers en zussen ons kunnen beïnvloeden is waarop we onszelf vergelijken met anderen of onszelf in competitie stellen met anderen. Ook het idee dat er maar een beperkte hoeveelheid liefde of verbinding is. Ik denk dat vooral broers en zussen die jonger zijn, ze een echt tekort hebben ondervonden. Als je weet dat ze een ouder nodig hebben en de ouder naar het andere oudere kind stuurt. Dat zou dit kunnen creëren.

Als dat kind die aansluiting krijgt, betekent dat, dat ik dat niet krijg, en het creëert dit gevoel van, ‘Als iemand iets krijgt dan krijg ik het niet.’ Wat zou leiden tot jezelf vergelijken met andere mensen. Hoe kan ik me meten zodat ik er zeker van kan zijn dat aan mijn behoeften wordt voldaan? En nu, in dit tijdperk van sociale media, helpt dat niet echt. Het creëert een omgeving waar het gemakkelijk kan zijn om je te vergelijken. Om jezelf in competitie met anderen te plaatsen.

Beïnvloed worden

Dus ik denk dat dat de manier is waarop de broer-zus energie zich op een meer algemene manier kan laten zien, als we het terugbrengen tot de codependency. Beïnvloed worden door wat andere mensen doen, en hoe andere mensen werken. Want dat is een andere vorm van codependency. Zoals je weet, iemand die doet wat hij gaat doen, je wordt erdoor beledigd of je wordt erdoor beïnvloed.

Zeg niet dat andere mensen ons niet beïnvloeden, want dat doen ze wel. Maar als we deze onderliggende wond hebben, dat we onszelf moeten vergelijken met andere mensen of ervoor moeten zorgen dat we ons meten, dan gaan we ons automatisch oriënteren op wat andere mensen doen. Om onze eigen waarde goed waar te nemen. En ik denk dat dat het probleem kan zijn. Als je altijd kijkt of je waardevol of goed genoeg bent, dan zal dat altijd een verloren strijd zijn.

Veel mensen praten daar ook over, als het gaat om jeugdtrauma’s, zoals ervaringen met broers en zussen en hoe dat invloed kan hebben. Als je erover nadenkt, is dat je beste relatie buiten je ouders. Stel dat elke broer of zus die 7 of 8 jaar van elkaar verwijderd is, een beetje anders zal zijn. Gewoon omdat de oudste zich meer als enig kind heeft ervaren. Na die 7 of 8 jaar weet je wanneer het zover is. Dingen beginnen een beetje te veranderen in de manier waarop je hersenen werken en je bent niet meer zo’n spons als toen je klein was. Maar het is dus een beetje anders. Je leert zoveel van elkaar en je bent op veel manieren met elkaar verweven.

Uit de code afhankelijke dynamiek stappen?

Dus ik zou zeggen, dat de gemakkelijkste manieren zijn, om allereerst te beseffen is dat grote ding dat je steeds opnieuw creëert en waarom?

Omdat het meestal maar één ding is, het is één groot ding. Een jeugdtrauma, bijvoorbeeld omdat je moeder… onvoorspelbaar is, toch? Haar energie is, je weet niet of ze tegen je gaat schreeuwen of dat ze blij gaat zijn. Dus het creëert een energie waarbij je je constant schrap zet voor de impact omdat je niet weet wat er gaat gebeuren.

Dus typisch als dat de ruimte voor jou was. Dan ga je die energie overal creëren. Het zal verschijnen in je bedrijf, je carrière of in je relaties. Vooral in je naaste relaties.

Als je er echt naartoe wilt gaan, kijk dan naar je beste relaties, en zeg wat het belangrijkste gevoel is wat je de hele tijd in deze relatie voelt. Niet zoiets als, ‘Ooh, ik hou zoveel van deze persoon.’ Of zoals een moeilijk gevoel, maar je komt er steeds op terug en je hebt zoiets van ‘God, waarom gebeurt dit toch steeds?’ En denk dan gewoon aan het gevoel, niet aan de omstandigheden, alleen aan het gevoel en dan: hoe heeft dit te maken met hoe ik me voelde?

Verbinding en symptomen

Wees in staat om die verbinding te maken, die parallel, en dan kijk je naar het innerlijke kind en zeg je, OK, dit is wat mijn gewonde innerlijke kind blijft herscheppen. Dus, ik blijf het juist ervaren, in plaats van het heel te maken. De situatie, omstandigheid of een andere persoon, breng je het onmiddellijk terug naar je innerlijke kind en begin je het innerlijke kind aan te spreken, je gevoel daarover. In plaats van te denken dat je het moet aanspreken.

Al die andere dingen, zelfs als het gaat om dingen als angst of depressie of slaapproblemen, al die dingen zijn symptomen van iets diepers. Meteen als we kunnen aanpakken wat er werkelijk gebeurt, het gewonde innerlijke kind, dat zich nu laat zien en dat aanpakken. Dat is een goed spoor, sla je er doorheen en zoek eventueel steun. Ik weet dat het misschien niet gemakkelijk klinkt. Maar ik probeer dit soort dingen zo eenvoudig mogelijk te maken voor mensen, want letterlijk, we blijven het meestal gewoon herhalen. Totdat we het aanpakken en oplossen.

Misschien is het een verstrengeling, dus de wond van jezelf verliezen in een relatie gebeurd bij veel mensen, vooral romantische relaties. Mensen hebben de neiging om een individu te zijn voor hen. Dan krijgen ze een relatie en dan verliezen ze gaandeweg delen van zichzelf.

Hoe die wond te helen

Natuurlijk kan er een beetje nuance zijn op basis van de persoon, maar voor mij klinkt het alsof het hier gebeurt, door de angst om deze persoon te verliezen. En de angst om, als ik mijn individualiteit op deze manier laat zien of mijn authenticiteit op deze manier, dan verlies ik misschien deze persoon. Dat is meestal het resultaat van een soort relationeel trauma uit je kindertijd, waarbij je niet het gevoel had dat je de liefde en verbinding zou krijgen die je nodig had als je je niet op een bepaalde manier gedroeg.

Als je er niet op een bepaalde manier bij paste of je niet op een bepaalde manier conformeerde, zou je niet krijgen wat je nodig had. Dus dat zou opnieuw worden gecreëerd in dit soort scenario’s. Nadat je door de wittebroodsweken bent gegaan. Dan weet je dat ieders eigenschappen beginnen te komen. Dan zou je het gevoel hebben van, oh, wow, nou, deze persoon wil dat ik dit doe.

En als ik terugduw, raak ik hem misschien kwijt en verlies ik misschien die connectie. Maar het is echt de verwonding uit de kindertijd. Het is echt een kans om dat te helen, om die verwonding te verzoenen, Want als je dat niet doet en je het uitmaakt met die persoon, ga je dat opnieuw creëren in de volgende. Dus ik denk dat het belangrijk is om op te merken wat er gebeurt en ik denk dat het leuke van zoiets is, dat sommige van je vrienden waarschijnlijk zullen zeggen, ‘Hé, waar ben je geweest? Of wat is er aan de hand?’ En als je dat soort feedback hebt, luister er dan naar. Dat zijn meestal de mensen die je het beste kennen en die zeggen: “Oké, wat is hier eigenlijk aan de hand en waarom heb ik het gevoel dat ik dat moet vragen?”

Weerspiegeling

Waarom delen van mezelf opofferen en waar is dit een weerspiegeling van? Veel voorbeelden zijn er van relatie na relatie, en ik weet zeker dat veel mensen dat ook herkennen. Geleidelijk verlies van jezelf en zeker na de wittebroodsweken, want die fase is…, alles is geweldig, dit zal voor altijd duren.

Je kan dat soort relaties ook omdraaien. Ik denk dat als je je meer op je gemak begint te voelen om gewoon te laten zien wie je bent. Jezelf authentiek uitdrukken en te zeggen wat je nodig hebt en wat je verlangt. Als de relatie sterk is en voorbestemd, zal die persoon met je mee veranderen. En als ze dat niet doen, dan is het waarschijnlijk toch niet de relatie voor jou, maar ik heb het zo vaak gezien, ook in mijn eigen relatie met mijn man. Ik ben zo veranderd in de manier waarop ik voor de dag kom en onze dynamiek is gewoon veranderd. We zijn samen gegroeid, dus dat is heel goed mogelijk. Ik zeg altijd wanneer je dit werk doet, iedereen om je heen verandert en je hoeft er niet met ze over te praten.

Als het op codependency aankomt, zou ik altijd kijken naar de diepere dingen die er aan de hand zijn, en niet proberen om het te veranderen vanuit de lens van deze relatie. Echt kijken naar de diepere implicaties ervan. Je kindertijd, je innerlijke kind en het daar verzoenen, want dat zal een veel grotere impact hebben op al je relaties in de toekomst.

Alyse Bacine

Alyse is een ademwerk- en trauma-expert met 23 jaar ervaring. Ze is mentor en CEO van Alyse Breathes LLC. Ze heeft haar master in counseling, psychologie en certificeringen in zowel sociaal emotioneel leren en mindfulness praktijken. Alyse gebruikt haar unieke healing methode, de metamorfosemethode, om spiritueel intelligente vrouwen te helpen. Hun huidige realiteit te transformeren naar hun volgende niveau. Haar programma’s zijn diep geworteld in heling zodat vrouwen kunnen navigeren, werken, liefhebben en leven als krachtige leiders. Zonder de last van trauma’s, een rol spelen in hun hoogste potentieel.

De CHEAT SHEET

Over die vier grote trauma’s die ik noemde, ik heb een CHEAT SHEET voor je waar je kunt uitzoeken welke degene is die je nu echt blokkeert en hoe je die kunt veranderen. Dus dat is echt cool. In zekere zin heeft iedereen dat, want wat je ook nodig hebt dat je in je kindertijd niet hebt gekregen, het creëert een soort verlatingswond. Ik leer je hoe je het kunt lokaliseren. Alyse

Call to Action

1. Vond je dit artikel nuttig? Deel het met je vrienden op sociale media!
2. Wat zou jij nu willen veranderen aan je huidige situatie?

Please follow and like us:

20

20

20

20