Bewust misbruik

Narcisten weten dat ze misbruik maken, en dat wat ze doen manipulatief en uitbuitend is.

Misbruikrelaties met narcisten zorgen ervoor dat overlevenden zich psychisch gehavend en verward voelen. Dr. Salerno geeft praktische stappen om deze mentale verwarring te verminderen, zodat mentale helderheid en vrede weer mogelijk worden.

Een onderliggend geloof

Er is een onderliggend geloof dat iedereen in principe goed is en het beste wil voor andere mensen. En als ze dat niet doen, is dat omdat er iets is.

Als je het hen zou aandoen, zou de hel losbarsten. Het kan ze gewoon niet schelen dat zij het zijn die het jou aandoen. Als je het probeert uit te leggen waarom dit verkeerd is en waarom dit pijn doet? En je blijft dit proberen uit te leggen, dan houden zij zich van de domme. Zolang je dit probeert en je doorgaat, laat dit hen zien dat je nog steeds emotioneel betrokken bent en dat je van ze houdt.

Zolang ze je op de een of andere manier in hun drama kunnen betrekken, spelen ze dom. Afstandelijk doen is een van hun belangrijkste manieren om je betrokkenheid te behouden.  

Een vorm van liegen

Het is een vorm van liegen, gewoon doen alsof: ‘Ik kan me niet herinneren dat ik dat gezegd of gedaan heb’ of  ‘Ik denk dat je het uit je verband gerukt hebt. Uit de context gehaald? Nou, jij hebt dit ook gedaan. Zoals iedereen liegt of je bent te gevoelig. Alsof ik de enige ben die dat zei.’

Gevoelig? Ze weten het gewoon. Ze zaaien constant zaadjes van twijfel en rechtvaardigen hun gedrag. Ze geloven dat zij het weten, het verschil tussen goed en fout, in de zin van ervaringsgericht. Ze hebben consequenties ondervonden van bepaald gedrag, dus ze kunnen dingen categoriseren. Hoe ineffectief hun geweten is, speelt een rol in hoeveel ze voelen, of dat goed of fout is.

Ineffectief geweten

Dit type is gestoord en hebben een gebrek aan geweten, ineffectief geweten. Als het moeilijk wordt, is het alsof het alleen om hen gaat. En dus geloven ze niet echt dat ze je slecht behandelen. Ze kunnen misschien dit cognitieve begrip hebben van ‘Als ik dit doe, reageren mensen er niet erg positief op,’ maar het is niet dat interne conflict in hen waarbij ze denken, ‘Oh, ik heb deze persoon echt pijn gedaan,’ en dat is het enge. Dat ze niet geïnteresseerd zijn of ze je pijn hebben gedaan. Jij bent dat wel, maar je emotionele leven is niet eens interessant voor hen.

Dat is echt verschrikkelijk. Veel mensen horen dit, of horen dingen zoals dit. Het is een soort antwoord. Als ze kunnen herkennen dat er een negatieve reactie van mensen is, kunnen ze misschien zelfs herkennen dat dat verkeerd is, in die context. Het feit dat ze zich daar emotioneel niet mee kunnen verbinden, is de reden dat ze gewoon doorgaan. Het kan ze niet schelen.

Als we het over persoonlijkheidsstoornissen hebben, leren ze niet echt van ervaringen. Dus er is geen intern rempedaal waarmee ze op de rem trappen en dan gaan ze van ‘Ok, dit werkt niet voor mij, dit veroorzaakt veel conflicten. Ik zal het waarschijnlijk moeten aanpassen.’

Ego-syntonisch

Veel van hun eigenschappen worden ego-syntonisch genoemd en dat betekent dat de manier waarop ze in de wereld staan en de manier waarop ze dingen waarnemen heel natuurlijk voor hen is en niet vreemd aanvoelt. Het voelt niet als een aandoening waar ze vanaf moeten. Hun gedrag is prima totdat je ze ermee confronteert en zegt dat je een probleem met ze hebt. Dan denken ze, nou dan ben jij degene die het probleem creëert.

Dus het is een beetje bizar, het is geen waanvoorstelling, maar het is zeker een vervorming van de werkelijkheid. Weet dat ze dit doen. Maar het is niet noodzakelijk dat ze waanvoorstellingen hebben, ze verliezen het contact met de realiteit niet.

Ze hebben geen waanvoorstellingen en zijn gezond. Ze weten fundamenteel dat het verkeerd is. Vorige week had ik een gesprek met Chuck Derry, die het Gender Violence Institute leidt en nu met pensioen is. Hij had het over consequenties en eigenlijk had hij het niet over pathologische mensen, maar over misbruikende mannen in het algemeen, in zijn geval specifiek mannen. Maar de gevolgen waren hier echt een belangrijk punt. Het is een soort weerspiegeling van de consequenties. Als je in deze relatie zit, is het niet per se veilig om bepaalde gevolgen te stellen. Consequenties om weg te gaan is niet gemakkelijk voor je.

Opzet en vastzitten

Hoe kunnen mensen die misschien nog steeds vastzitten in cognitieve dissonantie, (het vervelende gevoel dat je hebt wanneer je iets ziet, doet of denkt dat in strijd is met je eigen overtuigingen) proberen in te zien dat dit met opzet is?

Dat is zo’n moeilijke vraag om te beantwoorden, want ik probeer wat verandering teweeg te brengen in het domein van wanneer je naar een professional gaat. Niet alle professionals zijn bereid om dat te begrijpen. Sommige mensen hebben nu eenmaal slechte bedoelingen, ik denk dat je de juiste steun moet vinden. Ik denk niet dat dit iets is wat je helemaal alleen kunt doen.

Er zijn bronnen, inclusief mijn nieuwe boek, die je op het juiste pad helpen, maar het is geen wondermiddel om alleen maar een boek te lezen. Natuurlijk, je moet valideren, je moet je gehoord, gezien en gesteund voelen. Jammer genoeg ben ik voor veel van de mensen met wie ik werk hun 4e of 5e professional omdat ze consequent zijn ontkracht door professies.

Het is je codependenty, je hechtingsstijl of je opvoeding die hier invloed op heeft. En dus pakken we die dingen aan. En dan zal de relatie verbeteren of we zullen relatietherapie doen en jullie op één lijn krijgen. Wat heel gevaarlijk kan zijn en dingen veel erger kan maken voor mensen als er een gestoorde persoonlijkheid bij betrokken is.

Tegenstanders van relatietherapie

Omdat je als persoon in een relatie niet weet of de persoon pathologisch is of niet, en/of fundamenteel. Zelfs als ze dat niet zijn, is het geloofssysteem aanwezig dat ze het recht hebben om zich zo te gedragen.

Ik weet dat relatietherapie heel invaliderend kan zijn, maar er zijn veel therapeuten die niet weten wat een traumaband is. Wat cognitieve dissonantie is, in strijd met je eigen overtuigingen, in deze context maakt dit het zo moeilijk.

Ter verdediging van therapeuten, ze zijn getraind op de manier waarop ze getraind zijn, en door wie ze getraind zijn. En dus wordt ons geleerd in de meeste opleidingen dat je in feite uitgaat van samenwerking. Wanneer een cliënt naar je toekomt en of wanneer een koppel naar je toekomt, geef je ze onvoorwaardelijk positief respect.

Gevaarlijk is het onderliggend geloof

Er is een onderliggend geloof dat iedereen in principe goed is en het beste wil voor andere mensen. En als ze dat niet doen, komt dat omdat er iets in hun ontwikkeling is gebroken waardoor ze defensief zijn geworden voor zichzelf.

Het spijt me als mensen dat geloven. Het is gevaarlijk om dat te denken, we hebben een onderzoek dat het heeft bewezen. Het valt niet te ontkennen dat er sommige hersenen zijn die op een bepaalde manier bedraad zijn.  Ze brengen opzettelijk schade toe omdat ze denken dat ze een soort persoonlijk voordeel of gewin zullen hebben als ze op die manier door het leven gaan.  Het komt niet door iets wat hen is overkomen, dit is het.

Dissonantie opruimen

Geloven dat het mogelijk is, is een goede eerste stap. En dat vergt in wezen veel mentaal werk om je perspectief op de mensheid te veranderen. Dus het wereldbeeld dat je denkt te hebben gevoeld. Ik zie dit ook veel bij cliënten, dat ze geloven dat de wereld fundamenteel goed is. Het lijkt ook onverenigbaar met het opzettelijk schade toebrengen.

Ik weet dat er slechte mensen in de wereld zijn, maar niemand richt zich hier echt op. Het denken is dat mensen niet opereren vanuit een positie van volledig egoïsme of misbruik, en dat ze proberen niet te manipuleren. Sommige mensen doen dat wel.

Cluster B persoonlijkheid

Iemand die narcistisch is, hun wereldbeeld ziet er heel zwart-wit uit, alsof mensen erop uit zijn om je te pakken. En dan moeten ze voor zichzelf opkomen omdat iedereen zo is.  Persoonlijkheidsstoornissen, specifiek de Cluster B persoonlijkheid werken met dit dichotome (slechts 2 mogelijke uitkomsten) denken. Alles of niets, zwart of wit. Dus dat is een van de redenen waarom deze relaties ook zo intens en extreem zijn, omdat er echt geen grijs gebied is in de interpersoonlijke relatie. Of je bent het beste wat er ooit is geweest voor hen, of het slechtste. En ze zullen je dienovereenkomstig behandelen.

Als ze je op dit moment goed gezind zijn, zullen ze je overladen. Met genegenheid en intensiteit, niet per se authentieke intimiteit, maar een intensiteit die heel goed voelt, die aanvoelt als een high.

En als je dan van dat voetstuk valt, waarvan ze bepalen wanneer dat gebeurt, dan zullen ze je devalueren, vernederen en daar heel wraakzuchtig over zijn. Ze voelen zich gerechtvaardigd om dat te doen, omdat je hen in de steek hebt gelaten. Je hebt ze teleurgesteld en niets ertussenin. Niets. Dat is een van de grootste problemen, dit dichotome denkproces bij deze individuen.

Excuses maken

Je bent goed of je bent slecht. Het staat zo in contrast, met de ervaringen bij overlevenden. Het is alsof je de hele tijd excuses voor hem aan het maken was. Het moet zijn opvoeding zijn. Het moet aan hem liggen. Het moet een depressie zijn, alcoholisme, al die dingen. In plaats van, NEE, hij weet wat hij doet!

Wat probeerde ik te bereiken?

Hun bedrading

Ik denk dat we sociaal geconditioneerd zijn om te geloven dat we opgevoed en geïndoctrineerd zijn met het idee dat niemand deze dingen opzettelijk doet. Van binnen is alles hetzelfde. Nogmaals, sommige ontwikkelingsbreuken of hechtingsbreuken of ernstige trauma’s kunnen dat wel. Iemand die misbruikt is, kan een misbruiker worden.

Onderzoek toont aan dat dit absoluut niet waar is. De overgrote meerderheid van de mensen die misbruikt zijn, groeien niet op tot misbruikers. Degenen die het wel zijn, zouden het sowieso worden vanwege hun bedrading. Er is een fundamenteel begrip van de menselijke natuur en gedrag dat we onszelf moeten dwingen om er een open geest voor te hebben.

Dus ik denk niet dat er per se iets mis is met mensen als ze dat denken. Ik denk dat het heel logisch is waarom de meeste mensen dat denken.

Waar zijn deze dingen op gebaseerd? Er is geen manier waarop iemand deze dingen opzettelijk zou kunnen doen. De juiste kennis zal denk ik heel bevrijdend werken, niet alleen speculeren hierover. Maar wat toont het onderzoek eigenlijk aan? Zijn er harde gegevens over het idee dat sommige mensen deze gedragspatronen hebben omdat ze er aanleg voor hebben?

Sommige mensen hebben geen wroeging, geen schuldgevoel, geen schaamte over dit gedrag. Niet omdat hen iets is overkomen, maar omdat het er gewoon niet was om mee te beginnen.

Dat zijn moeilijke concepten om te bevatten, vooral als je een goed mens bent. Laat die dingen waar zijn voor wat ze zijn. Het is niet te bevatten om dit te denken, het is vreselijk om dat te weten. Ik voel me bijna hulpeloos als ik hierover praat. Dus hoe help je hen? Ik krijg die opmerking vaak op mijn sociale netwerken. Zo van ‘Je vertelt me dat ze gewoon weten wat ze doen. Ze doen het expres.’ Dus hoe doen we dat? Mijn antwoord blijft hetzelfde, help ze.

Coaches

Ik spreek voor mezelf als ik zeg dat we vooral coaches leuk vinden. Het is de taak van een therapeut die ervoor kiest om zich te specialiseren in het helpen van mensen met persoonlijkheidsstoornissen. Maar zelfs dan, laten we heel duidelijk zijn, er is geen genezing. Dus afhankelijk van wie je het vraagt. Ik heb sommige professionals horen zeggen dat ze gematigde narcisten hebben genezen. Ik weet niet wat genezen voor hen betekent of wat gematigd betekent in hun ogen, maar ik heb dat eerder horen zeggen.

Over cluster B persoonlijkheden gesproken. Er is onderzoek dat aantoont dat we het hebben over de antisociale of de psychopaat, ze zijn niet behandelbaar. Een van de redenen waarom gevangenschap bestaat, is omdat er psychopaten bestaan. Punt uit, ze leren er niet van. Ze worden beschouwd als onbehandelbaar en gevaarlijk, als je ze probeert te behandelen. Narcisten, borderline persoonlijkheden en histrionische (drama) persoonlijkheden, afhankelijk van de ernst. Laten we zeggen dat sommige professionals hebben gemeld dat als ze genoeg meewerken en genoeg in behandeling blijven, sommigen kunnen dat.

Als je traumatische cognitieve dissonantie ervaart, heb je het waarschijnlijk niet over iemand die een samenwerkend vermogen heeft, probleemoplossend vermogen, zelfcorrectie en zelfcontrole. Misschien zijn er een paar, maar die zullen waarschijnlijk niet dit niveau van trauma ervaren.

Misschien hebben ze bepaalde persoonlijkheidskenmerken die erg problematisch zijn en veel problemen veroorzaken, maar misschien zijn ze dat wel maar niet in de mate van misbruik, zoals ernstig misbruik en manipulatie. Ik denk dat degenen die in staat zijn om je zoiets als traumatische cognitieve dissonantie aan te doen, waarschijnlijk degenen zijn die niet echt hersteld of behandeld kunnen worden op een zinvolle manier.

Dat is diep triest, maar ik denk dat mijn advies aan iedereen is: red jezelf.

Neem al die energie, en als we hen willen helpen en jezelf wilt helpen, richt je dan echt op jezelf!

CTA Call to action

1. Peter Salerno stelt dat er een onderliggend geloof is dat iedereen in principe goed is en het beste wil voor andere mensen. Denk je dat ook?
2. En als slechte mensen dat niet doen, is dat omdat er iets gebeurd zou zijn in hun leven. Is dat zo? Wat zou dat iets dan zijn, welke oorzaken komen dan bij je op?
3. De juiste kennis zal heel bevrijdend werken, stelt hij. Welke kennis bedoeld hij?

Please follow and like us:

20

20

20

20