Niet de tijd, maar de onderstroom bepaalt de volgorde van de fragmenten.
Drie fragmenten uit het boek: De Sluier van normaal.
Alles kraakte, piepte en zat los. De kastdeurtjes hingen scheef, de laden klemmend. De kinderen wilden helpen.
“Het is niet de bedoeling dat jij breekt.”
Het kantelpunt in de keuken
Waar het breekt, begint iets nieuws
Soms komt het besef niet stilletjes, maar als een klap in je buik. In dit fragment zie je hoe Femke zich voor het eerst krachtig uitspreekt tegen Enzo, in een situatie waarin alles haar tot zwijgen had willen dwingen. Een moment dat op het eerste gezicht klein lijkt, maar waarin een diepe innerlijke verschuiving plaatsvindt.
Alles kraakte, piepte en zat los. De kastdeurtjes hingen scheef, de laden klemmend. De kinderen wilden helpen.
Ik stelde één voorwaarde: dat ze alleen met mij overlegden. Al die jaren was er met Enzo niet te praten geweest. Alles liep spaak zodra hij zich ermee bemoeide. Hij wilde controle, maar leverde geen bijdrage. Hij saboteerde, misschien zonder het zelf door te hebben? Enzo hield zich grotendeels afzijdig. Hij zat boven, zoals altijd. Alsof het beneden leven hem niet meer aanging.
Toen hij naar beneden kwam en Jordy aankeek, wist ik: dit ging mis.
“Dit gaan we niet doen,” zei ik. Mijn stem was helder, zonder twijfel. De woorden kwamen er sneller uit dan ik kon nadenken.
Hij deed nog een poging.
“Ga maar naar boven en bemoei je er niet mee!” riep ik.
En ik wist meteen: de grens die ik daar trok, was groter dan alleen die dag.
Het voelde als een confrontatie op leven en dood. Niet letterlijk – maar wel vanbinnen, ik móést wel.
Het sluipende begin van verwarring
Wanneer je voelt dat iets niet klopt, maar het nog niet kunt benoemen.
In dit fragment dompelt Femke zich onder in warm badwater, op zoek naar ontspanning — maar wat naar boven komt, is allesbehalve rust. Tussen schuim en stilte groeit het besef dat haar huwelijk geen veilige plek meer is. De twijfel is tastbaar, de liefde nog voelbaar, maar de grens tussen hoop en zelfverlies vervaagt.
Het kantelpunt
De kinderen slapen. Ik ben alleen; Enzo had gezegd dat hij laat thuiskomt.
Ik besluit een lekker warm bad te nemen. Ik moet ontspannen — het is al een paar dagen dat ik me gespannen en gestrest voel.
In het warme water kom ik een beetje tot rust. Mijn gedachten dwalen af naar de tijd dat het goed ging tussen Enzo en mij. Maar nu? Ik snap maar niet waarom hij me steeds niet meer begrijpt.
Ik voel twijfels over hem, maar ik voel ook mijn wil om vast te houden aan de liefde die ik voor hem voel.
Ik geef hem steeds weer het voordeel van de twijfel. Dat moet veranderen.
Ik ben warm en doezelig als ik mijn ogen weer open. Mijn benen steken iets boven het badwater uit, met wat schuim erop. Maar dan klopt er iets niet. Alsof mijn benen korter zijn dan ze zijn. En ik weet meteen: dit heeft met Enzo te maken. Met ons huwelijk.
Ik voel me klein. Klein gemaakt door hem.
Het besef stormt naar binnen: mijn huwelijk is geen goed huwelijk. Het is een illusie.
Het is goed dat Enzo nog niet thuis is. Ik moet dit echt eerst zelf verwerken.
Reflectie en inzicht
Als het patroon zich steeds herhaalt, wordt je keuze uiteindelijk helder
Dit fragment laat zien hoe jarenlange pogingen tot verbinding op niets uitlopen, tot de enige overgebleven optie is: loskomen. Zonder grote gebaren, maar juist door steeds kleinere, stille stappen. Hier groeit het inzicht, en ontstaat ruimte voor herstel.
Eindelijk, het komt goed
Jarenlang hoorde ik: “Het komt goed.” Ik kon het niet meer horen.
Maar nu? Als hij niet wilde overleggen, ging ik mijn eigen gang.
Mijn eigen gang gaan werd mijn manier van overleven.
Ik had genoeg pogingen gedaan.
Steeds toezeggingen — en op het laatst toch weer: “Ik wil het niet.”
Langzaam begon het écht tot me door te dringen.
Dit was geen toeval. Geen misverstand.
Dit was het patroon.
20
20
20
20