Breek vrij van narcistische relaties

Maria Schuitemaker: een van de dingen die ik onderweg geleerd heb, is dat ik blij ben met wat voor keuzes ik ook gemaakt heb in mijn leven. Welke stappen ik ook heb gedaan, waar die ook uit voortgekomen zijn. Ze hebben allemaal betekenis gegeven en hebben allemaal hun functie.

Maria is Shamanic Healer, ze helpt vrouwen helen van een narcistische relatie om binnen drie maanden vrij te zijn van de Nex in hun hoofd. Haar expertise is narcisme en seksueel misbruik.

Inhoud

Mijn jeugd

Er waren mensen in mijn leven die iets gemerkt of herkend hebben en hun hand naar me hebben uitgestoken. Of zij nu precies wisten wat er aan de hand was? Ik heb bijvoorbeeld op de middelbare school een paar docenten gehad die iets in de gaten hadden. Ik was er eentje die wel wat extra aandacht en zorg kon gebruiken. Zonder dat ze verder wisten wat er gaande was, maar dat pikten ze kennelijk op.

Gelukkig was ik in staat om daarin toe te stemmen en dit te accepteren. Mijn verlangen naar verbindingen, naar gezond contact was sterk genoeg om die uitgestoken handen ook te aanvaarden. Wel op het niveau waarop ik het kon ervaren als tiener. Ik liep rond met mijn grote geheimen en kon daar niet over spreken met anderen.

Maar toen kon ik het wel. Gewoon door de warmte en de zorg te accepteren die zij aan mij gaven, waardoor ik ook leerde dat ik bestond. Ik kreeg nog meer mee dan bij vrienden en vriendinnen tijdens mijn studententijd en in de relaties die ik had. Ik ben ook echt hulp gaan zoeken, want ik zat behoorlijk verknipt in elkaar. Ik had het geluk om een goede hulpverlening te treffen. Een vrijgevestigde maatschappelijk werkster die door mijn zorgvuldig opgebouwde verdediging heen prikte.

Ik leefde echt volledig in die fantasie van virtuele constructie van mijn moeder. Het is een soort toneelstuk, alleen je weet niet dat je in het toneelstuk zit, dus je neemt aan dat dat de werkelijkheid is. In dat toneelstuk bestond ik alleen ter meerdere eer en glorie van mijn moeder en van mijn vader. Dat was het een beetje.

Ik moest mij wel aan mijn rol houden, want anders wist mijn moeder mij wel heel goed te treffen met een soort psychologische oorlogsvoering. Mijn vader deed dat niet, hij was erg ondergeschikt aan mijn moeder en defensief. Hij was heel gestrest en gefrustreerd door haar, haar wil was wet.

Sigaretten op tafel

Tegen de tijd dat ik ter wereld kwam, was hij al zo gevormd door haar. Hij was eigenlijk een soort slapende in de tijd. Hij was geen alcoholist en dronk matig, hij is zelfs eerder met roken gestopt dan mijn moeder. In de jaren 50 60 was het heel erg in de mode om te roken, er stonden vaak sigaretten tussen de hapjes en nootjes op tafel tijdens een verjaardag.

Ze hebben allebei wel gerookt, mijn vader heel kort, het was niet zijn ding. Hij was eerder verslaafd aan zijn werk en verdween in zijn werk, een pittige baan. Daarnaast ging hij dan ook nog eens op een avondschool wiskunde geven, zodat hij er eigenlijk dag en nacht er niet was.

Aandacht geven

Ik ging het huis uit op mijn 18e, maar ik was eigenlijk heel erg verknipt. Ik durfde mensen niet in de ogen te kijken en was me er niet van bewust dat ik dat niet durfde. Ik dacht dat iedereen het zo deed. Ik kon dus niet echt contact maken met mensen. Ik had thuis geleerd dat contact maken met mensen iets was om aandacht te geven. Ik gaf altijd aandacht en had geen idee dat voor mezelf te doen.

Dat heb ik geleerd in mijn twintiger jaren. Door de opleidingen die ik gedaan heb en door de mensen die ik heb mogen ontmoeten, daarbij geholpen door dingen uitgelegd te krijgen, zo van: “Joh, als jij contact wil maken met iemand is het handig als je die persoon aankijkt. Anders kun je niet echt contact maken.”

Mijn grootouders

Ik heb de vader van mijn moeder nooit gekend, hij is kort voor mijn geboorte overleden. Als ik terugdenk aan mijn oma – we hadden er ook niet eens woorden voor wat er gebeurde – als ik nu terugkijk op de houding en het gedrag van mijn oma, en de verhalen van mijn tantes en ooms over mijn opa. Dan heeft ze het niet van een vreemde en in ons gezin is het ook weer teruggekomen.

De overlevingsstrategie van een van mijn broers, heeft ertoe geleid dat hij ook een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld heeft. In eerste instantie meende men dat het borderline was, maar het was meer de kant van narcisme op. Hij is 5 jaar ouder dan ik, en hij is 1,5 jaar geleden op een hele nare manier om het leven gekomen door een auto-ongeluk. Hij heeft op een gegeven moment wel hulp gezocht en heeft een kortdurend intern programma gehad in een psychiatrische instelling. Daar hebben ze hem goede tips gegeven. Hij zou daarmee goed met zijn leven door kunnen gaan en dat heeft hij ook een hele tijd geprobeerd. Maar hij heeft toen op een gegeven moment een stap gemaakt die hem buiten zijn veilige zone heeft gebracht.

Dat heeft zijn systeem, het altijd vrij rigide systeem, van mensen met een persoonlijkheidsstoornis niet kunnen verdragen. Daarna is het eigenlijk alleen maar van kwaad tot erger gegaan.

Op een gegeven moment heeft hij gekozen om geen contact meer te hebben met de familie, de strijd met mijn moeder werd hem te veel. Ik heb hem toen toch nog een keer gezien, 4 jaar geleden ongeveer. Dat was een ervaring waardoor ik meteen besefte van ‘O, dit is de laatste keer dat we hem zien.’ Hij was zover in zijn eigen wereld en niet meer bereikbaar. In onze jeugd waren we altijd heel close, we hebben elkaar zo goed en zo kwaad als het ging door het leven in ons gezin gesleept.

Achteraf realiseer ik me dat het bij hem nog veel erger is geweest dan bij mij. Hij heeft door die mishandelen van mijn moeder heel wat moeten doorstaan. Wat hij achter gesloten deuren over zich heen heeft gekregen, hadden wij geen weet van. We hadden er vroeger ook geen woorden voor.

Borderline en narcisme

Moeder wilde er ook niet aan, het lag totaal niet aan haar. Dat hoort ook een beetje bij de kenmerken van de stoornis. Dat is ook het moeilijke ervan en kritiek wilde ze niet horen.

Mensen met borderline zijn tot op zekere hoogte nog te benaderen. Omdat ze wel een soort besef van goed en kwaad hebben. Ze kunnen begrijpen dat ze in bepaalde gevallen dingen verkeerd hebben gedaan. Bij mensen met narcistische persoonlijkheidsstoornis gebeurt dat niet. Omdat zij als bescherming tegen hun pijn gekozen hebben voor: ‘Ik ben gewoon de beste en ben geniaal. Ik maak nooit fouten en ben perfect.’ En dan kun je dus ook niet met elkaar in gesprek komen.

Mijn moeder had zeldzame momenten waarin ze zichzelf vergat. Dan dacht ik: ‘Dus, zo ziet het leven er voor jou uit, achter die muur.’ Dat is geen fijn leven en ik heb haar heel droog uitgelegd: ‘Als je om mensen geeft, als je van mensen houdt, dan doe je je best en dat lukt niet altijd. Maar je doet je best om mensen niet te kwetsen om ze geen pijn te doen en toen zei ze heel oprecht: “O, maar ik dacht dat dat nu juist precies in een familie thuishoort. Niet voor buiten het gezin, maar in het gezin ben je vrij om te kwetsen. Wat je maar wil en hoe je maar wilt.”

Daar zit echt het gevoel dat heel veel mensen hebben die met een narcist geleefd hebben. Voortdurend op je qui-vive zijn, voortdurend op moet letten. Degene waar het om draait, of die niet plotseling boos wordt, of dat die de zware energie uit gaat stralen. Dan weet je, dit deugt allemaal niet.

Mijn moeder kon zó erg doen en daarna heel charmant lachen. Je moet wel een beetje tegen een grapje kunnen, toch? Die kritiek komt op die manier in je hoofd terecht, en je leert dan om ook in andere omstandigheden niet meer vrij jezelf uit te spreken. Ik had weliswaar een hele grote mond toen ik uit huis kwam, want het was bij ons in huis overschreeuwen, en wie het hardste kon praten en wie de scherpste argumenten had die won.

Maar we keken wel uit om te vertellen wat we echt voelden en dachten, want dan zette onze moeder ons altijd weer op onze plaats. Dat gebeurde dus altijd. Zij zette mijn broers en mij echt tegen elkaar op. Als het om mezelf ging of om wat echt belangrijk voor mij was of wat ik vanbinnen voelde, dan had ik daar zelfs geen woorden voor. Ik heb heel veel aan de therapie gehad, het was een therapie zonder woorden. Ik moest echt leren rustig te spreken en dat je dan niet het gevaar loopt om van tafel geveegd te worden. Je kon het thuis wel hebben over de wereldproblemen, dat vult lekker de tijd en dat blijft dan ver bij je weg.

Mijn leermeester

Ik kwam bij mijn grote leermeester terecht. Binnen 6 sessies werd ik bevrijd van het soort negatieve fantasie waarin ik opgegroeid was. Als je opgroeit met narcistische ouders dan leef je dus eigenlijk in een fantasie van die ouder en het kost tijd om te ontdekken dat de werkelijkheid anders is. Dat je daaruit kan stappen en dat je dan je eigen leven kunt leiden, los van die dwingende opvattingen en verplichtingen.

Uiteindelijk bleek dat ik hoogbegaafd en hoog gevoelig was, en ik kon ook de redelijkheid van al die tips inzien. Doordat ik me van binnen diepongelukkig voelde, wilde ik ook die tips graag aannemen en uitproberen.

Over het doodmaken van je innerlijke criticus

Ik ben natuurlijk ook gestalttherapeut en sjamane in een wereld van therapie en coaching. Als iets niet meer bij je past, als iets niet meer bij je blijkt te horen, dan wordt er gesproken dat je iets mag loslaten, of vrijgeven.

Wat er in mij mag sterven zijn de opvattingen die van oorsprong niet van mij zijn. Dat in mijn ogen mijn gevoelens niet zijn, maar iets wat mijn gevoel en mijn heldere zicht bedekt. Dát mag sterven, dan pas kom ik tevoorschijn. Dan komt de criticus ook weer, maar dan eentje die bij jou past. Het is eigenlijk geen innerlijke criticus meer, maar je eigen innerlijke raadgever.

Het heeft dan een ander soort positie ten opzichte van jou ingenomen, het voelt ook wezenlijk anders. Een innerlijke raadgever staat naast jou, het beoordeelt je niet, maar geeft advies. Je blijft dus zelf achter het stuur zitten. Je innerlijke criticus en innerlijke saboteur die beoordelen en veroordelen die zijn verdwenen.

Het is zoals in de natuur, dat wat geen functie meer heeft sterft. Elk jaar laten de bomen hun bladeren vallen, bloemen gaan dood en ze komen het volgende jaar weer. Zo moet je het eigenlijk zien. Dus niet in militaire zin van een executie.

Loskomen van die traumaband

Moet je dan nog steeds in de fantasie blijven van je ex, je ouder of van je baas, of wil je thuiskomen bij jezelf? Als je echt vrij en zelfstandig je leven wilt leiden, dan is het dus nodig om uit de fantasie van de narcistische persoon te komen. Je hebt vaak niet eens echt door dat je er nog in zit.

Ik heb uiteindelijk die les geleerd toen ik, met al mijn kennis en ervaring, toch gevallen ben voor een verborgen narcist. Het was kort na mijn huwelijk van 16 jaar en ik was erg gevoelig voor aandacht. Ik had toen ik eenmaal samenwoonde heel snel door wat er aan de hand was. Ik kon met behulp van een buurvrouw mijn exit strategie voorbereiden en uitvoeren waardoor ik op een veilige manier kon vertrekken. Die relatie heeft mij geholpen om werkelijk diep te gaan om de overtuigingen in mijzelf die dit mogelijk gemaakt hadden te laten sterven. Wel heb ik daarna een half jaar hersteltijd nodig gehad. Een tijd waarin ik alleen maar op de bank zat en verder niets kon. Toen heb ik de omslag gemaakt van: ‘Nu is het mooi geweest, nu ga ik echt mijn eigen, vrije en zelfstandige leven beginnen.’

Uit deze ervaring, en uit de ervaring met mijn leermeester Searching Deer Jan Prins, is het traject van zes sessies online voortgekomen.

Healing traject

Het Healing traject is een traject van 6 online sessies, met huiswerk om je innerlijke criticus en saboteur te laten sterven en je voor te bereiden op een vrije, zelfstandige toekomst.

Ritueel windrichtingen

Op aanvraag kan het ritueel met de windrichtingen toegezonden worden. Met het ritueel kan men energetisch in balans komt. Het is een eenvoudige methode, goed te doen als je dit minstens 14 dagen doet.