Het was 2009 toen ik eindelijk hulp zocht bij het willen scheiden, ik kon niet meer. Maar mijn ervaring was toen ik specialistische hulp zocht dat ik opnieuw een trauma erbij kreeg. Ik was voor het eerst bij een therapeut en al snel kwam de vraag wat mijn vraag was. Ik wist het niet duidelijk aan te geven er waren zoveel aspecten maar kreeg daarin ook geen hulp om dat helder te krijgen.
Bij de therapeute
Uiteindelijk was het kristalhelder als je toeschouwer was geweest leek me. Maar er was nog geen afstemming tussen haar en mij en dat was wat ik eerst nodig had. De therapeute meende dat waar twee vechten, twee de schuld hebben. Ik slikte mijn verdriet in en zij sprong erbovenop en vroeg “Wat gebeurde er nu?” Ik heb dat ervaren als grofheid, zij signaleerde iets en meende daar dan ook onmiddellijk toegang te mogen hebben. Ik ben vertrokken, voelde me verslagen. Weer iemand die ongevoelig was.
Een vloeiend gesprek
Een tijdje later, toen ik aan het wandelen was kwam ik iemand tegen waar het gesprek vloeiend was. Ik vertelde waar ik mee zat en wat ik wilde.
Toch besloot ik sindsdien om zelf mijn informatie bij elkaar te schrapen, dan deed ik er maar langer over maar wel in mijn eigen tempo. Hoe moeizaam het ook was, ik kon merken dat wat mee resoneerde, dat het goed was. De juiste mensen kwamen op mijn pad. Ik merkte dat ik als een spons was. Las van alles waar ik iets mee had en las het keer op keer. Ik herkende en erkende mijn eigen situatie. Regelmatig met tegenzin maar ik moest het onder ogen zien. Hij deed helemaal niets.
Ik kon het niet geloven, maar het was waar, ik had geleefd met een leeg iemand, een pester, een narcist. Ik had in de loop van jaren al veel gedacht en/of tegen hem gezegd, dat hij alle gebeurtenissen omdraaide, in zijn voordeel natuurlijk. Dat hij een bodemloze put was, een papegaai, dat hij in de ochtend bij het opstaan al dacht NEE en nog meer van wat ik meende te zien. Nooit kwam het tot een gesprek en hij ontkende simpelweg alles of zweeg.
Toch nog een keer testen
Zijn lichaam was er, meer niet. Uiteindelijk, in de laatste jaren, begon ik de Stille Behandeling te zien als een mogelijkheid om mijn eigen gang te gaan. Om de dingen te doen die ik wilde en niet meer te overleggen. Dit verliep goed, ik probeerde nog wel dingen uit om te zien hoe hij erop reageerde. Ik verfde bijvoorbeeld de trap naar boven in een knalkleur, hij zei er niets van. Bij mij trok de mist en de verwarring steeds meer weg en begon helderder te zien waar ik al die tijd mee te maken had gehad.
Zelfs op de laatste dag dat hij zou vertrekken dacht ik hem een plant mee te geven voor zijn nieuwe huis. Ik keek hem aan, zag hem glimmen en wist dat hij die plant dood zou laten gaan. Hij kreeg de plant niet mee.
Een mooi nieuw begin
In de jaren die volgden kwam ik de aanwijzingen tegen van zijn gedachten die niet leken op hoe ik in het leven stond en wilde staan. Ik wilde daar meer bewust in worden. Naast wat in de wereld aan invloeden voorbijkomen leek het me ook een mooie fase om mijzelf opnieuw onder de loep te nemen. Gedachten die voorbijkomen die ik niet wil, laten gaan en me richten op positieve invloeden. Een mooi nieuw begin, niet altijd gemakkelijk maar stapje voor stapje zal het wel gaan.
